nasıl da meydan okurdum hüzne, kedere.
nasıl açılırdım gecenin sessizliğine.
karanlık sokaklarında şehrin adeta uçarak gezerdim penceremden
o zamanlar da kendimi sabırlı sanırdım. yeterince ızdırap çektiğime inancım tamdı. bu nedenle korkutmuyordu beni yaşamak, karışıklıklar. fakat her zaman daha fazlası olduğu gibi yine vardı. daha fazla acı, daha fazla ızdırap, daha fazla korku. insanı hiç uyutmayan saçma fikirlere sürükleyen korkular. en zoru da bütün bunlar karşısındaki acizliği ve ezikliği hissetmek. acizlik çok zor, elden bir şey gelmemesi. ondan sonra bir mucize beklemek belki. acılar insanı olgunlaştırır mı bilemem ancak küstahlaştırdığını gördüm.
kesik kesik yazıyorum,
çünkü kafam kesik kesik çalışıyor.
parmaklarım da öyle. idare ediniz.
http://www.edebiyathaber.net/ivan-sergeyevic-turgenyev-cekingen-bir-beyefendi-gozu-kara-bir-yazar/
Seni hic tanımıyorum görmedim sende beni bilmiyosun adini duyuyordum sadece arkadaslarimdan hasta ya çocuk falan filan işte her duyduğumda içimde bir yer sizliyodu acaba diyodum gerçekten ona mi üzülüyorum yoksa sevdiğim insani onun yerine mi koyuyordum.bugün ölüm haberin geldiğinde ne yapacağımı bilemedim.emir ölmüş dediler böyle durumlarda susarim sadece aglayamam.lan bu beni tanimiyo ki neden üzüldü deme insan hep tanidiklari için mi üzülür? O zaman ona insan denir mi? Umarim acilarin dinmistir be emir umarim gittigin yerde hayallerini gerceklestirirsin. Her nerede yaşıyorsan ya da izliyorsan bizi,tanimasamda seni bilmesemde,sesini bile duymasamda seni seviyorum!
YanıtlaSilEmir seni o kadar cok ozluyorum ki.. bazen o an, o gun unutuyorum seni sonra birden aklıma geliyosun oyle bi geliyosun ki emir kalkamıyorum altından. Sana seni ne kadar sevdigimi anlatsam sen bile sasırırdın. Ama anlatamadım.. Soyleyemedim emir. Korkaktım hala da oyleyim. Rahat uyu emir.. Her nerdeysen umarım bi gun tekrar karsılasırız
YanıtlaSil